معنی حسن حجازی - جستجوی لغت در جدول جو

حسن حجازی

لغت نامه دهخدا

(حَ سَ نِ کُ)

ابن محمد علی بن حسین بن محمود بن محمدامین بن پیر احمد کجایی نهمی کهندمی گیلانی. متولد 1203 هجری قمری او راست: ارشاد المتعلمین که در 1245 هجری قمری نگاشته. (ذریعه ج 1 ص 519)

لغت نامه دهخدا

حسن حرانی

(حَ سَ)

ابن علی بن حسین بن شعبه حرانی حلبی. معاصر شیخ صدوق (متوفی 381 هجری قمری) و استاد شیخ مفید (متوفی 413 هجری قمری). او راست: ’تحف العقول فیماجاء من الحکم و المواعظ عن آل الرسول’ که در 1303 هجری قمری در ایران با منتخب کشف المحجۀ ابن طاوس چاپ شده و سپس در 1380 هجری قمری مجدداً در تهران طبع شده است. رجوع به حرانی و ذریعه ج 3 ص 400 و ج 4 ص 431 شود

لغت نامه دهخدا

حسن زجاجی

(زُ)

حسن بن محمد بن عباس، مکنی به ابوعلی. (منتهی الارب). حسن بن محمد بن عباس، از علی بن محمد بن مهرویۀ قزوینی روایت دارد و پیش از 400 هجری قمری درگذشته است. (از تاج العروس)
محمد بن سعید عمرۀ سرخسی. از اسحاق بن ابراهیم مروزی معدل روایت دارد و احمد بن علی بن محمد اصفهانی حافظ از او نقل حدیث کند. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

طین حجازی

(نِ حِ)

انجبار. (ابن البیطار)

لغت نامه دهخدا

حسن غازی

(حَ سَ)

دهی است از دهستان ماهور میلاتی بخش خشت شهرستان کازرون در 48هزارگزی شمال باختر کنارتخته و جنوب باختر کودرا. کوهستانی و گرمسیر است. 80 تن سکنۀ شیعۀ فارسی و ترکی و لری زبان دارد. آب آن از چشمه و محصول آنجا غلات، تریاک و شغل اهالی زراعت و قالی بافی است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

حسن حمزی

(حَ سَ نِ حَ)

ابن ادریس. از امرای دولت اشرفی در یمن و در تعز. در سال 788 هجری قمری درگذشت. (اعلام زرکلی چ 1 ص 222 بنقل از عقود لؤلؤیه)

لغت نامه دهخدا

حسن حجال

(حَ سَ نِ حَجْ جا)

ابن علی قمی ثقه. او راست: ’الجامع فی ابواب الشریعه’. (ذریعه ج 5 ص 27)

لغت نامه دهخدا

حسن رازی

(حَ سَ نِ)

ابن قاسم بغدادی مکنی به ابوعلی نحوی ملازم صاحب عباد بود و در پیرامون سال 400 هجری قمری درگذشت. اوراست: ’المبسوط’ در لغت. (هدیهالعارفین ج 1 ص 273)